Znaleziono 69 wyników

Renn wskoczyła do wody, żeby się trochę ochłodzić. Było przyjemnie. Wyłowiła kilka rybek i zjadła je. Była trochę głodna.

Renn spojrzała na wilka. Co robił? Co wymyślił tym razem? Podniosła się i lekko warknęła na wilka. Zaczęła się śmiać. Dlaczego? Sama nie wiedziała.

Renn obudziła się. Czyżby przysnęła? Chyba tak. Trudno. Rozejrzała się dookoła. Niewiele się zmieniło. Tylko wilki zmieniły miejsce. Zamknęła oczy, ale nie spała. Mogła tak leżeć godzinami.

Renn patrzała jak Kihe ignoruje Blathin.
-Trochę tu nudnawo - powiedziała z nutką żalu w głosie, nic nie robili, jak można tak siedzieć? Położyła się i usnęła.

Renn wstała i powoli odeszła z tego miejsca. Nie chciało jej się tak siedzieć. Oni niech sobie rozmawiają, ale ona idzie i nie zmieni swego zdania. Po chwili zniknęła w oddali.

-Raczej nie, on się nie przestraszy każdego napotkanego wilka - powiedziała z uśmiechem. "Kihe? On miałby się przestraszyć?" rozśmieszyła ją ta myśl.

- Witaj Ev, jeśli mogę cię tak nazywać - powiedziała Renn - miło mi cię poznać - rzekła i usiadła na ziemi.

- Witam, ale my się chyba jeszcze nie znamy. Jestem Renn. A ty? - Powiedziała i zaczęła się przyglądać nowo przybyłej. Nie była jeszcze dorosła.

- Witaj Kihe, nie zauważyłam cię - powiedziała ze zdziwieniem - a co u ciebie? - Spytała się jak przystało na wychowaną waderę.

- Pomaga wilkom, dobrze nimi kieruje, nie pozwala na nieład i bałagan. Jest dla nich niemal jak druga matka. Ona o wszystkim decyduje - powiedziała i czekała na następne pytanie.

Renn znowu przygniotła go swoim ciałem.
- To już się robi nudne, nie sądzisz? - Powiedziała nie zmieniając pozycji

Renn szybko skoczyła mu do gardła, nie po to, żeby zabić, ale powstrzymać jego dalsze ciosy i unieruchomić go.