Ciernisty las

Kihe

Wilk zrobił kilka kroków do tyłu, a potem spojrzał na nowo przybyłą wilczycę. Kihe spojrzał na jedno z drzew, które było przed nim.

Evena

Wilczyca spojrzała na waderę.
- Evena jestem... - Powiedziała. - Ale przyjaciele mówią mi Ev. - Skinęła jej przyjaźnie łepkiem i zerknęła na basiora. - Widzę, że wszyscy jesteście dorośli. - Skomentowała ich wiek i jeszcze bardziej się uśmiechnęła. Zdmuchnęła grzywkę z jej prawego oka i na chwilę można było je zobaczyć.

Kihe

Spojrzał na wilczycę. Odsunął się i wskoczył na pobliskie drzewo i obserwował wilki z góry. Ziewną sobie i położył się.

Renn

- Witaj Ev, jeśli mogę cię tak nazywać - powiedziała Renn - miło mi cię poznać - rzekła i usiadła na ziemi.

Evena

Ev spojrzała na wilczycę.
- Mi również jest miło cię poznać. - Powiedziała i uśmiechnęła się do niej szeroko. Przysunęła się do niej. - Przestraszyłam go? - Szepnęła do niej na ucho.

Renn

-Raczej nie, on się nie przestraszy każdego napotkanego wilka - powiedziała z uśmiechem. "Kihe? On miałby się przestraszyć?" rozśmieszyła ją ta myśl.

Evena

Ev prychnęła i zdmuchnęła grzywkę z czoła, ale ona z powrotem wylądowała na jej prawym oku.
- To co teraz? - Spytała i rozejrzała się. Szybkim ruchem poprawiła naszyjnik, potem poprawiła grzywkę.

Kihe

Wilk usłyszał co powiedziała Evena przed chwilą. Chwilę później zniknął i pojawił się od razu przy niej
- Ty mnie miałaś przestraszyć?
Zapytał i zaczął się śmiać.

Evena

Ev spojrzała na wilka i również parsknęła. Z gracją poprawiła swoją grzywkę.
- Tak tylko myślałam. - Powiedziała zadziornie. Później uważniej spojrzała na wilka. - Fajna sztuczka. - Powiedziała z uśmieszkiem na pyszczku.

Kihe

- To nie sztuczka.
Powiedział.
- Nie wiem jak to nazwać.
Dodał normalnym tonem. Spojrzał na wszystkie wilki.

Renn

Renn wstała i powoli odeszła z tego miejsca. Nie chciało jej się tak siedzieć. Oni niech sobie rozmawiają, ale ona idzie i nie zmieni swego zdania. Po chwili zniknęła w oddali.

Kihe

Spojrzał za odchodzącą wilczycą, a potem przeniósł wzrok na szczeniaka. NIe pamiętał czasu, gdy on był mały.

Evena

Evena również spojrzała za oddalającą się wilczycą, ale jak już zniknęła jej z oczu to zaczęła się wiercić, kręcić. Nie potrafiła długo usiedzieć na jednym miejscu. W końcu, gdy wstała, by rozprostować łapy, zauważyła, że wilk, który potrafi znikać, przygląda się jej. Spojrzała mu w oczy.
- Co tak patrzysz? - Spytała życzliwie, ale również z nutką zadziory w głosie. Również uśmiechnęła się zadziornie.

Kihe

- A co nie mogę?
Zapytał niskim tonem. Widział, że szczeniak wcale się go nie boi wręcz przeciwnie... Kihe zniknął, może teraz szczeniak się przestraszy?
- I Co teraz zrobisz?
Rozległ się głos zupełnie z nikąd. Nie można było określić czy wilk jest gdzieś na drzewie czy przed szczeniakiem. Głos rozniósł się po całym lesie, a potem było już tylko echo i po chwili już nic nie było słychać...

Evena

Ev swobodnym ruchem poprawiła grzywkę, usiadła i machnęła raz, drugi ogonem.
- Nic. - Powiedziała. Wiedziała, że i tak ją usłyszy. Wstała i spojrzała na gałąź. Przymierzyła się do skoku i... wskoczyła. Wygodnie się usadowiła na niej i położyła się.

Kihe

Kihe cały czas bacznie przyglądał się wilczycy i jej ruchom. Młodość ta... Coś ohydnego, fuuuj.

Evena

Ev leżała sobie na gałęzi i machała ogonem. Poprawiła grzywkę i spojrzała na wilki w dole.
- Hej! Co jest?! - Zawołała do nich. - Dlaczego się nie ruszacie? - Spytała.

Kihe

Zignorował pierwsze pytanie szczeniaka.
- Bo nie chcemy.
Rzekł i ziewnął. Trochę nudnawo się zrobiło, ale cóż można na to poradzić?